CD-recensie
© Aart van der Wal, maart 2018
|
Het kan verkeren... De vorige door mij besproken cd van de Amerikaanse countertenor Bejun Mehta verscheen, ook toen samen met de Akademe für Alte Musik Berlin, nog op het label van Harmonia Mundi (klik hier voor de recensie). Het is nu dus Pentatone geworden. In dit recital toont hij waar zijn sterkste punten liggen: bij knap uitgewerkte karakterschetsen die de personages een echt 'gezicht' geven, van vlees en bloed zijn, al blijft in dit soort programma's, met losse recitatieven en aria's, de handicap dat van het op- en uitbouwen van een specifieke rol natuurlijk geen sprake kan zijn. Het zijn niet meer dan momentopnamen in hun letterlijke betekenis. Er valt heel veel te genieten van een countertenor die zich als een ware kameleon (ik gebruikte die vergelijking al eerder) door dit veelzijdige en veelkleurige programma beweegt, zowel virtuoos als trefzeker, ongekunsteld en met een perfect gevoel voor timing en legato (het Lamento 'Ach das ich Wassers gnug hatte'). Wat de kwaliteit van het orkestspel betreft had Mehta het niet beter kunnen treffen, al staat het voor mij wel vast dat een René Jacobs (zelf ooit countertenor) van de begeleidingen iets meer zou hebben gemaakt, in de zin van wat pittiger accenten. Wat niet wegneemt dat het ensemble, geleid door concertmeester Bernhard Forck, wel degelijk een vooruitstrevende rol vervult, waardoor zowel de dramatisch als de lyrisch getinte aspecten van deze stukken ook in dit opzicht voldoende eigen kleur krijgen. Een fraai en zelfs briljant (de aria 'Cor ingrato dispietato' uit Vivaldi's Pianti, sospiri e dimandar mercede spreekt alleen al wat dit betreft voor zich) recital dat per saldo eigenlijk niets te wensen overlaat. index |
|