CD-recensie
© Aart van der Wal, december 2020
Edgar - Raphaëlle - David - Jérémie Moreau - A Family Affair Dvorák: Bagatellen op. 47 - Lied aan de maan (uit Rusalka) Korngold: Lied van Marietta op. 12 (uit Die Tote Stadt) - Suite op. 23 Edgar (Moreau (cello), Raphaëlle en David Moreau (viool), Jérémie Moreau (piano) |
 |
De introductie in het cd-boekje maakt het al duidelijk:
We have all had the same education;
we share the same outlook.
It was obvious the four of us would make music together.
For this family adventure I chose to record
the two great works written for our particular combination,
and in the process to bring together two colossal figures
of central European music, who both left
to make a name for themselves in North America.
Two similar careers, two different aesthetics, and a family
of brothers and sisters to pay them tribute.
Aldus de Franse cellist Edgar Moreau die samen met zijn zus Raphaëlle (viool) en de beide broers David (viool) en Jérémie (piano) van dit album een ware ‘Family Affair' heeft gemaakt. Het musiceren zit dus duidelijk ‘in de familie', wat op zich niet zo bijzonder is, maar wel het hoge niveau waarop zich dit voltrekt. Want dit is zonder meer musiceren van de bovenste plank. Terwijl bovendien het gekozen programma interessant is: Dvoráks Bagatellen op. 47 en in mindere mate Korngolds verdroomd-sensuele Lied van Marietta (uit de opera Die tote Stadt, de oorspronkelijke zangstem in deze bewerking vervangen door de viool) en de Suite op. 23 zijn niet bepaald discografisch rijk vertegenwoordigd. Dvoráks Lied aan de maan, de bekende aria uit diens Rusalka, kennen de meesten van ons wel, maar terecht dat deze bewerking voor cello en piano in dit prachtig gestileerde programma eveneens een plaatsje heeft gekregen
Korngolds Suite lijkt op het eerste gezicht wat merkwaardig van samenstelling, want deze is geschreven voor twee violen, cello en piano voor de linkerhand. Edoch, de opdracht kwam wel van Paul Wittgenstein, de pianist die in de Eerste Wereldoorlog ernstig gewond raakte en daardoor zijn rechterarm moest missen (dezelfde Wittgenstein die ook Ravel, Prokofjev, Richard Strauss en Britten opdracht gaf tot het schrijven van een pianowerk voor de linkerhand).
De Moreau-familie heeft voor ontspannen lezingen gezorgd in een bijzonder fraai uitgewerkt decor van weldadige klankkleuren. Het discours doet geen moment gekunsteld of gewild aan, terwijl de vele fascinerende facetten van deze muziek indrukwekkend tot leven komen in deze muzikanteske sfeer van geven en nemen. Knap ook hoe zij gevieren de expressieve diepten in deze muziek hebben weten te peilen en erin zijn geslaagd om vitaliteit en lyriek tot elkaar in evenwicht te brengen terwijl het assertieve element verre van onderbelicht blijft. De opname vormt de ideale omlijsting voor deze spirituele verklankingen.