CD-recensie
© Aart van der Wal, oktober 2018
|
Mijn enthousiasme voor deze sacd wordt nogal getemperd door de romantische overvloed in Haydns beide celloconcerten en in de nogal grofkorrelige aanpak van Schönbergs Verklärte Nacht. Alsof deze drie werken bij elkaar zouden horen! Niets is echter minder waar. Nee, Haydn is geen laatbarok (ik las dat onlangs ergens in een Italiaans tijdschrift), maar hij was evenmin een romanticus. Het is de (vroege) Weense Klassiek die hier de klok slaat en dat heeft Weilerstein blijkbaar - wel of niet bewust - danig uit het oog verloren. We moeten het bovendien met minder verfijning doen dan bijvoorbeeld Christophe Coin met The Academy of Ancient Music onder leiding van Christopher Hogwood, niet twee maar drie specialisten (want het ensemble hoort er uitdrukkelijk bij) die precies weten hoe ze een gloedvol betoog en een fraaie idiomatische inslag met elkaar in evenwicht moeten bregen. Bovendien klinkt de opname van medio jaren tachtig op het allang ter ziele zijnde label L'Oiseau-Lyre nog steeds fabuleus (zij het alleen in 'gewoon' stereo, waar overigens absoluut niets mis mee is). Wat mij betreft dus een eerste keus. Uiteraard past Verklärte Nacht aanmerkelijk beter bij Weilensteins benadering. Het oorspronkelijk voor strijksextet ontworpen opus vertoont al de hevige stuiptrekkingen van de laatromantiek, met de dichter Richard Dehmel als Schönbergs belangrijkste inspiratiebron. Maar als het echt op precisie qua detailuitwerking aankomt? Dan kan Weilerstein en haar ensemble uit Trondheim zeker nog iets leren van de Berlijners onder Karajan. index |
|