CD-recensie

 

© Aart van der Wal, maart 2008


 

Haydn: Strijkkwartet in C, op. 74 nr. 1 - in F, op. 74 nr. 2 - in g, op. 74 nr. 3 (Ruiter).

Kocian Quartet.

Praga Digitals PRD/DSD 250 212 • 68' • (sacd)

 

 

 


Feest! Het draait in deze in Wenen geschreven tweede reeks van drie Apponyi-kwartetten uit 1792-93 om compositorische geestkracht, spirituele humor, suizende guirlandes, ritmische oorspronkelijkheid en volksliedachtige elementen (de sprankelende finale van op. 74 nr. 1), met daar tussendoor bezonken diepgang (largo assai in het Ruiter-kwartet).

Zoals in alle strijkkwartetten komt het in technisch opzicht aan op afgewogen klankvorming en balans, een perfecte intonatie en ritmische precisie. Pas dan heeft het zin om eens naar de interpretatie zelf te kijken. Het Kocian Quartet toont zich weer een meesterensemble dat van deze muziek geen tour-de-force hoeft te maken. Het parcours verloopt licht en luchtig, maar ver van oppervlakkig, fraai dynamisch genuanceerd en met de vele syncopen strak in het gelid. Er is ook een hoge mate aan frisheid in deze uitvoeringen te vinden, alsof het viertal ( Pavel Hula en Milos Cerný viool, Zbynek Padourek altviool, Václav Bernásek cello) deze muziek pas net hebben ontdekt en er al hun speelplezier in willen leggen. De ensembleklank is wat ruiger dan we mogelijk gewend zijn en past misschien wat beter bij Beethoven dan bij Haydn, maar het heeft mij niet in het minst gestoord. Integendeel, een dergelijk pittige aanpak past deze kwartetten uitstekend.

Het Kocian Quartet speelt het Ruiter-kwartet werkelijk zo licht als een veertje, met het karakter van een echt Haydn-divertimento. Er wordt naar hartenlust in de zonneschijn gegaloppeerd, wat bepaald een andere benadering is dan die meer barse toonzetting die andere uitvoeringen domineren. Zeker, het werk staat in de mineurtoonsoort, in g-klein, maar het ontbreekt dit kwartet zeker niet aan de vereiste meeslependheid.

De heldere en doorzichtige in 2004 gemaakte opname (Domovina Studio, Praag) laat ons volledig van dit karakteristieke spel meegenieten, al had ik soms het gevoel dat de opnametechnici best wel wat meer nuances hadden mogen aanbrengen in het grensvlak tussen piano pianissimo. Het is in surround-weergave overigens minder opvallend dan in gewoon stereo.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links