CD-recensie
© Aart van der Wal, december 2019
Bach: Magnificat in D, BWV 243 Händel: Dixit Dominus HWV 232 Vox Luminis o.l.v. Lionel Meunier |
Bachs streng geleide maar daardoor niet minder feestelijke Magnificat is op dit album samengebracht met Händels rijk uitgedoste en exuberante (het klotst behoorlijk tegen de expressieve borders) en nog sterk aan de Venetiaanse school herinnerende Dixit Dominus. Kan dat wel? Het zijn weliswaar tijdgenoten, maar stilistisch verschillen beide werken als de dag van de nacht. Ik wil er wel een lans voor breken: muziek gedijt immers mede dankzij het contrast. Eerdere opnamen hebben bewezen dat dit duidelijk zijn goede vruchten afwerpt.
Bachs Magnificat klinkt hier in de gebruikelijke versie in D-groot, dit in tegenstelling tot de veel minder gebruikelijke oorspronkelijke en meer uitgebreide versie in Es-groot. Het door Lionel Meunier strak geleide en in barokstemming musicerende Vox Luminis moet hier de concurrentie aan met een groot aantal sublieme uitvoeringen en helaas, dat lukt niet helemaal. Er zijn namelijk meerdere zwakke punten in deze Bach-vertolking aan te wijzen, te beginnen met het ritmisch sterk ondervoede Omnes generationes en het veel te zwaarwichtige discours in Sicut locutus. Vreemd eigenlijk, want in de overige delen zijn tempi en ritmische articulatie nu juist wel dik in orde ( 'spot on' zouden de Engelsen zeggen). Bovendien geldt Meunier als een zeer gedegen barokspecialist. Maar het is zoals het is. Weinig overtuigend is ook het door Bach schitterend vormgegeven Et exsultavit dat sterk lijdt onder Meuniers broodnuchtere aanpak. Alsof een lesje wordt opgezegd: het klinkt hier maar ook elders uitgesproken vlak en spanningsloos. Dat ben ik van dit ensemble bepaald niet gewend.
Händels Dixit Dominus is van begin tot eind wel een spiritueel en fonkelend feest, met evenals in het Magnificat bijzonder fraaie vocale en instrumentale soli.
Over de opname ben ik minder te spreken: de balans tussen koor, vocale soli en orkest valt teveel in het voordeel van het laatste uit, terwijl de zompige orgelpartij mij te dominant is en daardoor bovendien menigmaal de stemvoering maskeert (daar hadden wel een paar streepjes afgekund).