CD-recensie
© Aart van der Wal, september 2017
Händel: Il Parnasso in festa, per gli sponsali di Teti e Peleo HWV 73 David Hansen (Apollo) - Robin Johannsen (Clio) - Kangmin Justin Kim (Orfeo) - Jenny Högström (Caliope) - Silke Gäng (Cloride) - Francesca Ascioti (Euterpe) - Luca Tittoto (Marte) Pentatone PTC 5186643 • 1.57' • (2 sacd's) |  |
Op zaterdag 12 november 2016 klonk in het Amsterdamse Concertgebouw daar voor het eerst Händels 'Il Parnasso in festa' door solisten, Vokalensemble Basel en het instrumentaal ensemble La Cetra, met als dirigent Andrea Marcon. De Nederlandse première was dit niet, hoewel het in onze vaderlandse pers wel als zodanig werd vermeld. Die vond al veel eerder plaats, op 14 juni 2003 in de Grote of Jacobijnerkerk in Leeuwarden door Capella Frisiae en Concerto Amsterdam.
Dat het werk zo zelden nog is uitgevoerd mag merkwaardig heten, want Händel schreef het speciaal ter opluistering van de festiviteiten rond het huwelijk van prinses Anne, de dochter van koning George II, en prins Willem Karel Hendrik Friso, onze latere stadhouder Willem IV en prins van Oranje. 'Il Parnasso in festa', 'De Parnassus viert feest', werd voor het eerst uitgevoerd op 13 maart 1734 in Londen.
De compositieopdracht van het hof aan Händel lag tamelijk voor de hand, want niet alleen was hij de muziekleraar van Anne, maar hij beschikte ook over een uitermate goed geolied, om niet te zeggen florissant netwerk dat zich ook tot diep in de hofkringen uitstrekte. Van het een komt dan vrij gemakkelijk het ander. Van muziekleraar naar - zij het tijdelijk - hofcomponist was voor Händel slechts een geringe stap. Een gelegenheidswerk dus, speciaal bedoeld voor de feestvierders. Toen het voor eerst klonk viel dat dusdanig in de smaak dat het daar niet bij bleef: er volgden nog vijf uitvoeringen, die niet minder enthousiast werden ontvangen. Händel wist als geen ander hoe hij zijn publiek moest bespelen. Letterlijk!
Van dat prinselijk huwelijk naar een ander huwelijk, ditmaal op de Parnassus, was voor Händel althans muzikaal evenmin een grote stap. Daar speelt zich een in dit geval mythologische bruiloft af tussen de beide ouders van Achilles: prins Peleus en Thetis, de nimf van de zee. Apollo en de negen muzen zijn erbij en maken er een luisterrijk feest van, met de de dichterlijke schaapsherder Orpheus en de oorlogsgod Mars in hun bruisende kielzog. Het kon niet anders, voor Händel was dit een kolfje naar zijn creatieve hand en zo klinkt het werk ook.
Händel heeft er met zijn recitatieven, koren en aria's naar beproefd recept een niet alleen feestelijk maar ook contemplatief discours van gemaakt dat de typische sjablonen van een gelegenheidswerk gelukkig uit de weg gaat. Het klinkt allemaal als een frisse zomerwind, 'authentiek', spiritueel en vooral uiterst kleurrijk. Solisten, koor en orkest voelen zich duidelijk betrokken bij dit muzikaal Parnassum vol esprit, wat mede dankzij de uitstekende live-opname (die ook de toneelbewegingen registreert) net zo geestdriftig uit de luidsprekers komt. Het publiek vormt geen stoorzender (daar kan men in Amsterdam een voorbeeld aan nemen). De statistiek zegt mij dat ook het Engelse label Hyperion zich (in 2008) aan dit werk heeft gewaagd, maar die uitvoering ken ik niet. Daarmee is deze PentaTone-uitgave op dit gebied mijn enige kompas.