CD-recensie

© Aart van der Wal, februari 2017

Ton Koopman heeft zoals bekend een grote bibliotheek aan huis. Het is bovendien een wel heel bijzondere boekencollectie, met veel eerste drukken en andere kostbare oude uitgaven. Toevallig vond hij daarin de nog niet eerder ontdekte, latere versie van Händels cantate 'Tu fedel? Tu costante', waarin de diepe treurnis, maar ook de opstandigheid om een verloren liefde wordt bezongen. En hoe kon het ook anders: die cantate moest als de wiedeweerga worden uitgevoerd en op cd gezet. Samen met een aantal andere (wel bekende) cantates leverde dat deze Händel-cd op.
Het enthousiasme door deze ontdekking werd echter behoorlijk getemperd door de weinig sprankelende aanpak van Ton Koopman en de zijnen. En luisterend naar Yetzabel Arias Fernandez is de conclusie al snel dat er te weinig interpretatieve tekstbeleving achter haar koele sopraanstem schuilgaat. Om een voorbeeld van bijna verzengende theatrale 'welsprekendheid' te noemen: twee minuten Joyce Didonato (al is zij een mezzo) en je weet precies wat bij Fernandez en dan ook nog in een behoorlijke dosis ontbreekt. Ook de bas Klaus Mertens, altijd zo'n stevige rots in de branding, komt maar niet goed op dreef, met een onzekere hoogte en tekortschietende expressieve retoriek. Het wel geroutineerde maar niet zo gedreven orkestspel maakt het totale beeld er niet beter op. Wat inspirerende stof had kunnen doen opwaaien werd daardoor niet meer dan een rimpeling. Dit is geen succesnummer, dat moge duidelijk zijn.

index