CD-recensie
© Aart van der Wal, maart 2017
|
De Catalaan Enrique Granados (1867-1916) was voor alles een internationaal gevierd pianovirtuoos die graag componeerde voor zijn eigen podium. Een late romanticus die evenals zijn landgenoten Isaac Albéniz en Manuel de Falla een enorme bijdrage heeft geleverd aan niet alleen de ontwikkeling van de typisch Spaanse kunstmuziek maar ook aan de internationalisering ervan. Wat hem in zijn kleurrijke pianospel vooral heeft beïnvloed was zijn leraar Joan Battista Pujol, die hem de hoge kunst van een geraffineerd pedaalgebruik en de improvisatie bijgebracht. Toen hij later in Parijs kennismaakte met zijn nieuwe leraar Charles-Wilfrid Bériot bleek die uit hetzelfde hout zijn gesneden. Het componeren leerde hij zichzelf aan, hoewel hij duidelijk profijt trok uit zijn studie bij Felipe Pedrell, de man die het Spaans nationalisme in de muziek sterk propageerde.
De nieuwe cd van het Spaans gekleurde Trio Rodin blijkt een waar schot in de roos te zijn. Het gehele ensemble munt uit in een sterk ontwikkeld intuïtief gevoel voor deze muziek: het is een en al verrassing, fonkeling, in een breed uitwaaierend kleurenspel, met rijke kleurschakeringen en tot in de puntjes verzorgde ritmische karaktertekening. Het klinkt vloeiend en gemakkelijk maar bovenal idiomatisch, met een verfijnde prozaïsche ondertoon. Maar ook het risico van het avontuur wordt niet geschuwd en wordt doelbewust langs de interpretatieve afgrond gelaveerd. Dit is een ensemble dat durft! Een goed voorbeeld van de grote overtuigingskracht die deze vertolkingen bezitten is het Scherzo uit het Pianotrio op. 50 dat excelleert in perfecte timing, syncopische accentuering en smaakvol gedoseerd rubato De lyriek in het derde deel (Andante con sentimento) grijpt naar de keel. De fascinerende stemmingswisselingen in de helaas onvoltooid gebleven Vioolsonate zijn bij dit ensemble in verbeeldingsvolle handen. Alessandro Simonetto legde dit kleurrijke spel niet minder kleurrijk vast. In een woord prachtig! index |
|