CD-recensie
© Aart van der Wal, oktober 2022 |
Evenals haar Nederlandse collega Janine Jansen heeft de Amerikaanse violiste Hilary Hahn alles in huis om het publiek voor zich te winnen: speltechnische perfectie, passie, elegantie, engagement en individualiteit. Dat bleek bijvoorbeeld eind vorige maand, toen ze – na achttien jaar afwezigheid – te gast was bij het Rotterdams Philharmonisch Orkest met het Vioolconcert van Antonín Dvorák. Dat ze de bij die gelegenheid sterren van de hemel speelde mag een understatement worden genoemd. Sterker nog, haar betoverende spel leek zelfs de schijn van hypnose op te wekken, want het orkestaandeel bleef daarmee vergeleken zelfs timide, flets en meer op de achtergrond. Alsof niet alleen het publiek, maar ook de orkestleden volkomen in de ban waren van haar spel. Een nogal vreemde ervaring! Er zijn slechts weinig violisten die dit voor elkaar krijgen. Horen we dit terug in haar laatste album Eclipse? Nou en of! Maar ditmaa gelukkig wel met het omroeporkest uit Frankfurt als meer dan slechts een waardige partner van dit zo bijzondere viooltalent: de uitvoeringen staan in vuur en vlam, de vonken springen er bijna letterlijk vanaf. Ook het programma verdient een apart compliment, want samengesteld zoals hier versterken de drie werken elkaar; wat van veel programma's helaas niet kan worden gezegd. Voeg daarbij de schitterende opname en de conclusie kan niet anders zijn dan dat deze uitgave alle denkbare aandacht verdient. Het is zo'n album dat op hetzelfde extreem hoge niveau staat als dat van het vorige maand door mij besproken Secret Love Letters, toen met Lisa Batiashvili in de hoofdrol, maar eveneens 'begeleid' door een fantastisch spelend orkest onder leiding van klankmagiër Yannick Nézet-Séguin (klik hier voor de recensie). index |
|