CD-recensie
© Aart van der Wal, februari 2013
Gershwin: Uit A Dansel in Distress (1937: Things Are Looking Up - I Can't Be Bothered Now - Stiff Upper Lip - Sing of Spring -
The Jolly Tar and the Milkmaid - Foggy day
(in London Town) - Nice Work If You Can Get It - Uit Shall we Dance (1937): They Can't Take That Away From Me - Uit Lady be Good (1924): Fascinating Rhythm - Uit Porgy and Bess (1935): Summertime - My Man's Gone Now - It Ain't Necessarily So - O Lawd, I'm on My Way - Rhapsody in Blue (gearrangeerd voor saxofoonkwartet) (alle lyrics: Ira Gerhswin; alle arrangementen: Jetse Bremer, Pete Harden, Erik-Jan de With en John van der Linden)
Johannette Zomer (sopraan), Vocaal Ensemble The Gents, Haags Saxofoonkwartet, Michel Ponsioen (slagwerk), Béni Csillag (dirigent)
Channel Classics CCS SA 33312 (sacd) • 57' •
Opname: november 2011, Noorderkerk, Groningen
Kort en krachtig: het swingt de pan uit, met in de voorste gelederen Johannette Zomer: alsof ze (ook!) voor dit repertoire het natuurtalent heeft meegekregen. Van het zestien man sterke The Gents had ik al bij voorbaat niet anders verwacht want dit vocaal ensemble torst eeuwen muziekgeschiedenis met zich mee en doet dat zowel technisch als interpretatief zo licht als een veertje, terwijl we Johannette toch sinds jaar en dag met 'de barok' associëren. Dat ook het Haags Saxofoonkwartet zich in deze muziek als een vis in het water voelt lag eveneens voor de hand: Heiko Geerts (sopraansax), Femke Steketee (altsax), Daan van Hoppen (tenorsax) en Erik-Jan de With (baritonsax) doen eenvoudigweg vergeten dat Rhapsody in blue toch echt voor piano en orkest is geschreven! Maar ook in de overige bijdragen ontpopt dit kwartet zich als een spetterend ensemble dat in bijna orkestraal gewaad de mooist denkbare instrumentale kleuren tevoorschijn tovert.
 |
|
| George Gershwin |
De uiterst smaakvolle bewerkingen (de meeste hebben betrekking op drie van Gershwins late producties: de opera Porgy and Bess uit 1935 en A damsel in distress en Shall we dance uit 1937, zijn sterfjaar, waarbij de 'lyrics' van Ira Gershwin uiteraard onaangetast bleven) leveren regelrechte 'ear-openers' op, al kunnen de koorarrangementen het qua lichtheid uiteraard niet winnen van wat een 'showman' als Fred Astaire op dit gebied bijna achteloos met het grootste gemak van de wereld (dat was schijn!) voor het voetlicht wist te brengen. Dat was zo typisch Amerikaans en dus zo typisch idiomatisch dat ieder ander al bij voorbaat een verloren strijd voert. Met iets andere oren luisteren dus naar een zéér geslaagd project! Als er slechts één zegepalm te verdelen zou zijn, gaat die wat mij betreft linea recta naar Johannette Zomer!