CD-recensie
© Aart van der Wal, oktober 2019
(L.) Couperin: Suite in a - in F - in d Rinaldo Alessandrini (klavecimbel) |
Hoewel Louis Couperin ze zelf geen suites noemde, kunnen ze naar believen wel in die vorm worden gegoten, deze 'pièces de clavecin' (gegroepeerd in 'Livres') die zijn samengesteld op`basis van de bekende barokke dansvormen: prélude, allemande, courante, sarabande, menuet, double, gavotte, pavanne, passacaille, chaconne, gigue enz. De Italiaanse klavecinist en dirigent (hij leidt het ensemble Concerto Italiano) Rinaldo Alessandrini (Rome, 1960) heeft daaruit deze drie keurige suites samengesteld. Daar is op zich niets mis mee en bovendien is hij de eerste niet.
Overtuigd geraakt ben ik echter niet, wat niet zozeer met de samenstelling van het programma als wel met twee andere zaken te maken heeft: de weinig aanlokkelijke, uitgesproken metalige klank van het instrument (ik heb er in het boekje niets over kunnen vinden, maar een klankrijk sieraad lijkt het me in ieder geval niet) en Alessandrini's weinig verbeeldingsvolle spel dat tamelijk ver afstaat van dat van bijvoorbeeld Christophe Rousset (klik hier). Alsof Alessandrini deze 'pièces' meer als gedegen leerstukken ziet (zijn toelichting in het boekje wijst ook in die richting) dan als fascinerende experimenteermodellen van een bevlogen componist. Een scherpere ritmische profilering en meer speelplezier hadden hier wondertjes kunnen verrichten, maar dat zit er gewoon niet in. Al blijft het grootste bezwaar de metalige klank van het klavecimbel. Waar nog bijkomt dat Fabio Framba, de opnametechnicus, weinig akoestische ruimte rond het instrument heeft gecreëerd.