CD-recensie

© Aart van der Wal, juni 2025

In maart 2020 besprak ik hier Benjamin Grosvenors vertolking van Chopins beide pianoconcerten, daarin bijgestaan door het Royal Scottish National Orchestra onder leiding van Elim Chan. De rijk geschakeerde pianistiek van deze binnenkort 33-jarige Brit is zo ongeveer zijn 'handelsmerk' geworden. In de concerten bracht hij een weldaad aan fascinerende nuances aan, mede dankzij een toucher om van te watertanden en muzikale inzichten die samen met zijn volmaakte techniek een subliem uitgewerkt kleurengamma openbaarden.

In de Tweede pianosonate maakte hij mijn hoge verwachtingen echter net niet helemáál waar. Al ligt de lat hier zeer hoog, met vóór hem coryfeeën als Vladimir Ashkenazy, Murray Perahia, Maurizio Pollini, Krystian Zimerman en Martha Argerich. In deze overwegend gepassioneerde en deels zelfs met tumultueuze energie beladen sonate zijn er momenten waarin aandacht voor klankschoonheid het nét even wint van uitdrukkingskracht. Wat bovendien meespeelt is het soms ruimhartig gebruik van het rechterpedaal (Mitsuko Uchida bijvoorbeeld demonstreerde in haar Philips-opname wat uiterst gearticuleerd en flitsend spel teweeg kan brengen). Wat we onverkort terughoren is Grosvenors natuurlijke rubato en zijn respect voor de voorgeschreven herhalingen.

Geen enkel voorbehoud wat betreft de Derde pianosonate, die alle kenmerken heeft van Grosvenors structureel gevormde en fijnzinnige spel. De beide hoekdelen profiteren van zijn fenomenale pianistiek, terwijl het derde deel (Largo) door het warm opbloeiende B-groot diepe indruk maakt. De realisatie van het Scherzo mag ronduit meesterlijk worden genoemd.

Op Grosvenors uitbeelding van de vier overige werken valt evenmin iets aan te merken: geëngageerd, poëtisch, evenwichtig en met veel allure.

Dat Benjamin Grosvenor ondanks enige - overigens geringe - bedenkingen een vertolker van groot formaat is heeft hij al eerder bewezen in de solowerken van Brahms, Schumann en Liszt, en nu dan dus ook op dit nieuwe album.

index