CD-recensie
© 1999 Aart van der Wal
Busoni: Sonate voor viool en piano nr. 2 in e, op. 36a.
Respighi: Sonate voor viool en piano in b, P 110.
Roberto Cani (viool), Jeffrey Swann (piano).
Arkadia AKA 143.1 • 63' •
Busoni's grote bewondering voor Bach blijkt o.a. uit het vierde deel (andante con moto), waarin het koraalthema uit het Notenbuchlein fur Anna Magdalena Bach "Wie wohl ist mir, o Freund der Seelen" BWV 517 wordt geciteerd. Getuige zijn pianowerken hield de componist vooral van de diepe, orgelende pianoklank (o.a. in de koraalbewerkingen "Ich ruf' zu dir, Herr Jesu Christ" BWV 639 en "Nun komm' der Heiden Heiland" BWV 659) en dat geld ook weer voor deze sonate. Dit zesdelige werk uit 1898 mist, zij het in mindere mate dan nr. 1 in E op. 29, een evenwichtige opbouw en uitvoering en krijgt daardoor een meer rapsodisch karakter. Respighi's driedelige sonate uit 1917 kent naast een heldere, klassiek georienteerde structuur (w.o. de heuse passacaglia in de finale) een sterk aansprekende thematiek, waarin grote spanningen en lyriek ideaal tot een eenheid worden gesmeed. De zanderige, niet altijd trefzekere viooltoon en sommige echt storende onzuiverheden (o.a. in het Alfa Marcia en de slotmaat van op. 36a), aangevuld met schril uitpakkende uitbarstingen maken deze uitvoering, ondanks de uitstekende bijdrage van Swann, niet mijn eerste keus. De vioolklank leidt bovendien onder to dichtbij geplaatste microfoons en een onbedoelde echo (einde track 2). De vleugel werd wel goed vastgelegd, met o.a. een levensechte basklank. De combinatie Busoni/Respighi is voor zover ik weet verder echter niet voorhanden. Voor Busoni kunt u terecht bij Mordkovitsj/Postnikova (Chandos) en voor Respighi uiteraard bij het wonderduo Kyung Wha Chung/Zimerman (DG).