CD-recensie

 

© Aart van der Wal, december 2016

 

The Romantic Violin Concerto - 21

Bruch: Vioolconcert nr. 2 in d, op. 44 - Konzertstück in fis, op. 84 - In Memoriam in cis, op. 65 - Adagio appassionato in f, op. 57

Jack Liebeck (viool), BBC Scottish Symphony Orchestra o.l.v. Martyn Brabbins

Hyperion CDA68055 • 69' •

Opname: december 2014, City Halls, Candleriggs, Glasgow

 

Ik ben het volmondig met collega Siebe Riedstra eens. Ik citeer uit zijn bespreking van onder meer Max Bruchs Tweede vioolconcert: 'in de jaren 1877/80 schreef Max Bruch twee vioolconcerten en de Schotse Fantasie. Het Vioolconcert van Brahms dateert uit dezelfde tijd, en wanneer we bedenken dat destijds maar twee Vioolconcerten internationale status hadden bereikt (Beethoven en Mendelssohn, Mozart werd nog niet serieus genomen), geen slechte score. Bruch was echter een aartsconservatief die niets van de nieuwlichterij van Liszt en Wagner moest hebben. Toen hij in 1920 overleed had hij al voorspeld dat van zijn werken alleen het Eerste vioolconcert repertoire zou houden. Hij kreeg gelijk, en hij had geluk, want ook de Schotse Fantasie is zo nu en dan nog in onze concertzalen te beluisteren. Op geluidsdragers maakt de onbekende Bruch de laatste paar jaren een verrassende comeback, met nieuwe opnamen door o.a. Antje Weithaas, Nicola Benedetti, Ning Feng en Jack Gottlieb - ze zijn hier allemaal besproken. Allen worden ze getoetst aan Salvatore Accardo, die samen met Kurt Masur en het Gewandhausorchester in 1977/8 voor Philips de complete vioolwerken met orkest opnam, een uitgave die nu nog slechts ingekort tot dubbel-cd door het leven gaat op het label Decca'.

Het Britse label Hyperion komt de eer toe een groot aantal - voor de meesten van ons volkomen onbekende - vioolconcerten te hebben uitgebracht onder de titel 'The Romantic Violin Concerto' (er is ook de serie 'The Romantic Piano Concerto'). Dat project loopt voor zover ik weet nog steeds. In deze recensie is maar liefst de eenentwintigste cd aan de beurt, uitsluitend gewijd aan Bruch. Mag het Tweede vioolconcert dan nog enigszins bekend zijn, het Adagio appassionato op. 57, het In Memoriam op. 65 en het Konzerstück op. 84 zijn dat zeker niet. Een verdiend lot? Absoluut niet. Alleen al de langzame introductie van het Tweede concert is deze cd dubbel en dwars waard. Maar ook het aan de violist Joseph Joachim gewijde In Memoriam, getoonzet in het donkere cis-klein, is een instrumentaal vormgegeven lamentatie die niemand onberoerd kan laten. Het eveneens aan Joachim opgedragen Adagio appassionato beschouwde Bruch als een van zijn beste werken. Ik hoefde er niet van overtuigd te worden. Jazeker, het zijn stukken die zijn geschreven in een warmbloedig romantisch idioom, maar wie daaraan voorbij gaat mist veel. En zeker in deze uitstekende vertolkingen, met de Britse violist Jack Liebeck (1980) in de dominante rol die hem op het lijf geschreven lijkt. Hij laat de muziek op een uiterst natuurlijke manier voor zichzelf spreken, dikt niet aan en houdt zich verre van de agogische accenten die zo snel kunnen gaan irriteren. Zijn technische vocabulaire leidt nergens van deze prachtige muziek af. Wie per se wil vergelijken verwijs ik graag naar de uitvoering door Ulf Wallin met het Deutsche Sinfonie-Orchester Berlin o.l.v. Okko Kamu op het BIS-label.
Het zijn indrukwekkende stukken van de hand van Max Bruch, met als enige concurrent zijn eigen onsterfelijk geworden Eerste vioolconcert dat terecht is gaan behoren tot de paradepaardjes van de vioolliteratuur. Maar.dat maakt die overige stukken daardoor niet minder interessant. Boeiende en tegelijk bedwelmende muziek van een grootmeester met het muzikale hart op de juiste plaats.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links