CD-recensie
© Aart van der Wal, september 2017
Brahms: Pianosonate nr. 3 in f, op. 5 - Intermezzo in As, op. 76 nr. 3 - Intermezzo in Bes, op. 76 nr. 4 - Capriccio in d, op. 116 nr. 1 - Intermezzo in E, op. 116 nr. 4 - Intermezzo in bes, op. 117 nr. 2 - Intermezzo in A, op. 118 nr. 2 - Ballade in g, op. 118 nr. 3 - Klavierstücke op. 119 nr. 1-4: 1. Intermezzo in b; 2. Intermezzo in e; 3. Intermezzo in C; Rapsodie in Es - Wals in As, op. 39 nr. 15 Nelson Freire (piano) |
Medio 2007 verscheen een formidabele opname van Brahms' twee pianoconcerten door Nelson Freire met het Gewandhausorchester onder leiding van Riccardo Chailly (hier besproken). Dan nu een niet minder formidabel vervolg met ditmaal een aantal losse pianowerken. En dan te bedenken dat deze inmiddels ruim 72-jarige Braziliaan als Brahms-vertolker als jonge twintiger al veel opzien baarde met zijn gloedvolle vertolking van zowel de Derde pianosonate als de Rapsodie in Es (op. 119 nr. 4) en het Capriccio in b (op. 76 nr. 2). Dat was nog in de tijd dat het verschijnen van een nieuwe grammofoonplaat zo ongeveer een happening was. Die lp staat hier nog in de kast en hoe wonderlijk kan het dan zijn dat in die op de kop af veertig jaar zijn visie op Brahms niet of nauwelijks fundamenteel is veranderd. Het is in de Derde sonate nog steeds die jonge hond die slechts met moeite aan de lijn kan worden gehouden, in een vertolking die doordesemd is van een solide rusteloosheid. Wie die oude opname naast deze nieuwe legt constateert ook dat de (piep)jonge Freire in zijn visie op Brahms al heel ver gevorderd was. Zo klonk en zo klinkt het tenminste, in de groots aangelegde stijl van eens Julius Katchen en met de dichterlijke contouren van Radu Lupu (beiden eveneens op Decca). Freire's persoonlijke Brahms-stijl fascineert en ontroert tegelijkertijd. Dit is bovendien met gulle hand uitgeschonken pianistisch toverspel dat kleurrijke rijkdom paart aan diepgaand inzicht in deze zonder uitzondering grandioze stukken. Samen met Nelson Freire maken we de tocht die ons van de jonge naar de gerijpte Brahms voert, culminerend in de afwisselend resignerende en gracieus-energieke Klavierstücke op. 119. En wie mocht denken dat de Wals in As een sentimentele afsluiting van dit recital vormt heeft het - gelukkig! - mis.
Dominic Fyfe en Jonathan Stokes hebben dit sublieme spel even bewonderenswaardigvastgelegd. Maar laat ik ook Thomas Lepler van Steinway niet vergeten die voor deze prachtige vleugelklank (Steinway D) heeft gezorgd.