CD-recensie

 

© Aart van der Wal, mei 2003

 

Brahms: Pianoconcert nr. 2 in Bes, op.83 - Pianosonate in D, op. 78 (bewerking voor voor cello en piano van de Vioolsonate in G).

Emanuel Ax (piano), Yo-Yo Ma (cello), Boston Symphony Orchestra o.l.v. Bernard Haitink.

Sony SK 63229 • 79' •


Een geslaagde verdoeking van Brahms' Tweede Pianoconcert bevestigt nog eens uitdrukkelijk de uitstekende samenwerking tussen solist en dirigent. Haitink is in Boston gepokt en gemazeld, Ax met zijn Brahms-vertolkingen al niet minder. De beide hoekdelen hebben niet alleen manlijk masculiene trekken, maar worden ook in de lange melodiebogen met grote poëtische zeggingskracht geëtaleerd. Er zijn momenten, zoals in de doorwerking van het openingsdeel, dat Ax zich enige vrijheden in zowel de frasering als de dynamische uitwerking veroorlooft, maar in de hitte van de strijd geeft Haitink en zijn orkest hem geweldig partij. Het tweede deel klinkt werkelijk gepassioneerd (Brahms schreef Allegro appassionato voor), met flitsende wisselingen tussen piano en orkest. In het andante treft de bijzonder fraai uitgewerkte cellopartij van de eerste cellist Jules Eskin, die in samenspraak met de piano een ware dichterlijk-expressieve sterrenhemel creëert.

De 'toegift', de getransponeerde Vioolsonate op. 78, vind ik ondanks het formidabele spel van Ax niet echt overtuigend. Een dergelijke bewerking kan niet verhullen dat de viool hier toch echt wordt gemist. Brahms was een groot componist die zijn melodieën kon enten op het instrument dat hem tijdens het componeren voor ogen stond.

De opname kan er weliswaar mee door, maar mist brille en kracht. Het helpt niet om de volumeregelaar verder open te draaien, want daarmee wordt geen 'body' gecreëerd. Jammer.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links