CD-recensie

 

© Aart van der Wal, maart 2019

 

Boccherini: Celloconcert nr. 6 in D, G 479 - Symfonie nr. 6 in d, G 506 - Celloconcert nr. 9 in Bes, G 482 - Strijkkwintet in c, G 324 op. 30 nr. 6 (La Musica Notturna delle Strade di Madrid) - Stabat Mater G 532 - Cellosonate nr. 2 in c, G 2

Sandrine Piau (sopraan), Ophélie Gaillard (cello), Francesco Corti (piano), Pulcinella Orchestra o.l.v. de celliste
Aparté AP194 • 68' + 50' • (2 cd's)
Opname: april 2018 l'église évangélique luthérienne Saint-Pierre, Parijs; september 2018, l'Hôtel de l'Industrie, Parijs

   

Hoewel ik bewondering heb voor de inspanningen van de Franse celliste Gailllard om zoveel mogelijk werken van Luigi Boccherini (1743-1805) aan de cd toe te vertrouwen, is het toch niet alleen maar goud wat blinkt. Het is een nogal merkwaardig verschijnsel: haar absolute admiratie voor Boccherini's muziek aan de ene kant en de nogal fletse indruk die haar vertolkingen op mij maken. Op zich hoeft er geen verschil van mening te bestaan over de betekenis van 'allegro' (de metronoom was nog lang niet uitgevonden), maar bij een scherper aangezette articulatie en frasering wint het tempo wel degelijk nog aan betekenis en dat mis ik bij Gaillard cum suis. Je zou ook kunnen zeggen: het klinkt nogal braaf. De componist zei er nota bene zelf over: 'La Musique sans affects ni passion est insignificante'. Boccherini's muziek is zeker niet langdradig, maar zij wint wel bij een kruidige, zo niet wervelende aanpak.Er zijn meerdere voorbeelden die dat ook demonstreren, met in de voorste gelederen de Nederlandse cellist Anner Bijlsma, die het 'geheim' van een overtuigend op maat gesneden interpretatie kende. Sommigen van u herinneren zich wellicht de documentaire die Carine Bijlsma in 2008 maakte van de reis van haar vader naar het paleis van de Spaanse koning Carlos III, waar Boccherini in opdracht van het hof componeerde en musiceerde.

Over de inzet van een fortepiano in de Tweede cellosonate kunnen de meningen uiteenlopen, maar de componist zelf heeft het in het midden gelaten: hij schreef het werk voor de gebruikelijke 'violoncello solo' en 'basso'. De keus voor de fortepiano als begeleidingsinstrument is echter zo vreemd niet: de sonate werd in dezelfde tijd gecomponeerd als de 'Sonate per pianoforte con accompagnamento di un violino (Parijs, 1768).

Het Stabat Mater is een vrijwel onbekend juweeltje van fraai ingehouden zeggingskracht dat in de beste handen is van de in dit repertoire gespecialiseerde Franse sopraan Sandra Piau, maar ook in dit geval had het werk nog aan pregnantie kunnen winnen door een pittiger ensemble-aanpak.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links