CD-recensie

 

© Aart van der Wal, oktober 2013

 

Berlioz: Grande Messe des Morts (Requiem) op. 5

Barry Banks (tenor), London Philharmonic Choir, London Symphony Orchestra o.l.v. Colin Davis

LSO Live LS00729 • 94' • (2 sacd's)

Live-opname: 25 en 26 juni 2012,
St Paul's Cathedral, Londen

   

Dit is ontegenzeglijk de beste uitvoering van Berlioz' Requiem op cd. Het valt nauwelijks voor te stellen dat Colin Davis, Berlioz-expert bij uitstek, ten tijde van deze uitvoering minder dan een jaar te leven had (hij overleed op 14 april 2013, bijna 86 jaar oud). Maar nog afgezien daarvan: wie is als 85-jarige in staat om een dergelijk grootschalig werk in te studeren en te dirigeren? Het resultaat is een ongekende intensiteit die zelfs nog een fractie hoger ligt dan Davis' eerste opname van het werk, toen nog voor Philips Classics, uitgebracht op elpee in 1970 en dus inmiddels ruim veertig jaar geleden, maar sindsdien gelukkig in het cd-formaat opnieuw op de markt gebracht, het laatst nog door PentaTone, waarbij gebruik werd gemaakt van de quadrofonische banden. Met de nadruk op gelukkig, want de nagalm in St Paul's Cathedral en de slappe scherpstelling van het gehele ensemble in de opname maakt het er niet beter op. Dat is trouwens het grote probleem van vrijwel alle tot dusver door het London Symphony Orchestra uitgebrachte opnamen: de artistieke kwaliteiten worden deels teniet gedaan door de matige opnamen. We weten het natuurlijk wel: de grote Londense concertzalen zijn akoestische minkukels, met in de voorste gelederen de Royal Festival Hall en Barbican Centre. Zonder behulp van het visuele element, alleen aangewezen op de geluidsregistratie, is een matige tot slechte akoestiek al snel een hindernis van formaat.

De opname die werd gemaakt in St Paul's Cathedral (Davis dirigeerde het werk daar ook al in 1966) heeft nog meer vervelende aspecten in petto, zoals uit het lood staande hout- en koperblazers, scherpe strijkers en een ongunstige balans tussen koor, orkest en solist (een uitstekend presterende Barry Banks). Het is een probleem dat zich uitgerekend sterker manifesteert in de surround-modus, waarbij nog kan worden aangetekend dat de vier koperensembles wel indrukwekkend maar wel van te dichtbij klinken. De surround-weergave had nu juist een uitgelezen gelegenheid geboden om mits goed uitgebalanceerd de luisteraar alle vier hoeken van de zaal (in dit geval de kerk) te laten 'zien'. Als het een te afstandelijk is, is het ander weer veel te dichtbij: het donderend geweld van de veel te direct opgenomen (veeltallige!) pauken staat letterlijk haaks op het afstandelijke koor, waardoor het een uiterst vermoeiende luisterervaring wordt. Ik heb me werkelijk zitten verbijten: zoveel artistieke schoonheid, zo'n ontzagwekkende benadering, maar tegelijk een die grotendeels ten onder gaat in een slecht geconcipieerde registratie. Dat we nog daar doorheen kunnen horen hoe grandioos die uitvoering is, pleit eerder voor Davis en zijn 'troepen' dan voor het slecht presterende opnameteam. Beluistering met een hoofdtelefoon ging nog het beste af. Hoe spijtig uiteindelijk ook, de beste weg leidt wat mij betreft toch naar de PentaTone-uitgave die zowel artistiek als opnametechnisch zeer hoge ogen gooit en feitelijk nog steeds onverslaanbaar is..


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links