CD-recensie
© Aart van der Wal, januari 2022
Muse - Sheku & Isata Kanneh-Mason Klik hier voor de inhoudsopgave Sheku Kanneh-Mason (cello), Isata Kanneh-Mason (piano) |
Broer en zus Sheku en Isata Kanneh-Mason zijn bijzonder getalenteerd: Sheku op de cello en Isata op de piano. Logisch dus dat ze geregeld een duo vormen en aldus feilloos op elkaar zijn ingespeeld. Op grond van hun vele optredens kennen ze de cellosonates van Barber en Rachmaninov van haver tot gort, maar toch verbaasde het mij enigszins dat ze in de sonate van Barber een fractie minder goed op dreef zijn dan in die van Rachmaninov. Het kan verband houden met het nogal grillige karakter van de uit 1932 stammende sonate, het werk dar hij als 22-jarige student aan het fameuze Curtis Institute of Music in Philadelphia componeerde. Barber hier als angry young man? Het lijkt erop, maar al wel duidelijk is dat hij toen al op weg was naar wat zijn muziek toch vooral zou gaan karakteriseren: de niet te stuiten zucht naar het experiment maar zonder de Romantiek definitief vaarwel te (kunnen?) zeggen. Expressief ambivalent dus, maar tegelijkertijd wel vormvast. Dat gaat dit duo in althans deze studio-opname een fractie minder goed af. Althans voor wie hun uitvoering tijdens de Londense Proms in 2020 kent, getuige ook de radio-opname die ik voor deze gelegenheid nog eens beluisterde, gemaakt op 11 september in de Royal Albert Hall, met naast Barber en Rachmaninov werken van Beethoven en Bridge, even voortreffelijk uitgevoerd.
Het bleek overigens niet zo gemakkelijk om de vinger op de zere plek te leggen, want het borrelt, bruist en zindert wel degelijk (en niet alleen in de Barber-sonate), maar waarom lieten de beide musici zich door de exuberantie dusdanig meevoeren dat menigmaal het spontane werd ingewisseld voor het geforceerde? Ook de spanningsbogen missen soms de gewenste lange adem, wat de indruk doet ontstaan dat het muzikale kruit te vroeg wordt verschoten. Kwam het door de studio-omstandigheden? Wie het weet mag het zeggen. Niet dat het daardoor een echt teleurstellend discours is geworden, verre van dat, want zowel Sheku als Isata weten met hun fabelachtige techniek de meest genuanceerde klankkleuren aan hun instrument te ontlokken. Ze maken het tot een waar feest om naar te luisteren. Maar wie net dat beetje meer wil komt dat net tekort.
De uitvoering van de sonate van Rachmaninov wordt daarentegen gekenmerkt door een fenomenaal inzicht in deze eveneens bepaald niet gemakkelijke partituur. De laatromantische, afwisselend zinderende en melancholieke toets wordt meesterlijk getroffen, de geëtaleerde textuur kan feitelijk alleen van twee topinstrumentalisten komen en de fascinerend-gedifferentieerde karakteristieken van het opus worden met grote overtuigingskracht voor het voetlicht gebracht. Daarbij zijn helderheid en contrast (zowel qua klankkleur als qua toonsoortontwikkeling) voor Sheku en Isata duidelijk twee belangrijke voedingsbodems waarop zij de vereiste expressieve gelaagdheid feilloos opbouwen.
De zeven miniaturen zouden als toegift in concertprogramma's niet misstaan en zo worden ze ook uitgevoerd. Er valt niets negatiefs over te zeggen, maar de hoofdmoot vcormen uiteraard de beide sonates.