CD-recensie

© Aarnout Coster, juni 2013

Als je deze cd opzet, word je direct getroffen door de schitterende klank van het klavecimbel en de brille van de uitvoering. Ideale omstandigheden om met minder bekende muziek kennis te maken. Het is bepaald geen muziek om onwennig tegenover te staan. Carl Philipp Emanuel was in de achttiende eeuw dé meest gespeelde Bach uit de beroemde familie. Die populariteit en waardering is later overschaduwd door de Weense klassieken en sinds de 19 e eeuw door zijn vader Johann Sebastian Bach.

In het begin van de twintigste eeuw haalde Wanda Landowska C.P.E. Bachs klavecimbelconcerten onder het stof vandaan en gaf daarmee een belangrijke impuls aan een herwaardering. Zo reconstrueerde zij het concert Wq 43,3 uit losse partijen die zij op een verkoping in Bonn had aangeschaft. Zij speelde de ‘wereldpremière’ in 1925 in New York met een kamerorkest onder leiding van Mengelberg. Zij noemde C.P.E. Bach ‘a troublesome genius, of passionate and pathetic flights’. Die gepassioneerde grilligheid is inderdaad kenmerkend voor C.P.E.’s werk en geeft daaraan, zoals in de hier geboden sonates te horen is, een duidelijk eigen karakter. C.P.E. Bach was absoluut een componist sui generis.

De sonates zijn technisch veeleisende stukken, geschreven voor ‘klavierinstrumenten’ – C.P.E. leefde in een tijd waarin de fortepiano in opkomst was en het klavecimbel op de achtergrond begon te raken. Vandaar dat Davide Pozzi afwisselend op klavecimbel en op fortepiano speelt. Hij heeft daarbij de beschikking over prachtig klinkende instrumenten. Zijn interpretaties zijn gedreven en getuigen van grote affiniteit met deze muziek.

De opname is helder en direct, zodat soms een bijgeluidje van het mechaniek te horen is, maar dat stoort nauwelijks.

index