Adams: Vioolconcert.

Corigliano: 'The Red Violin' (ciaccona).

Enescu/Waxman: Roemeense rapsodie nr 1 (bew. Franz Waxman).

Waxman: Tristan and Isolde Fantasia.

Chloë Hanslip (viool),
Royal Philharmonic Orchestra
o.l.v. Leonard Slatkin.

Naxos 8.559302 • 64' •

---

De hoofdschotel van deze gekruide muzikale dis in de Naxos serie ‘American Classics’ is het vioolconcert van John Adams. Dit moderne werk (1993) spreekt vrij gemakkelijk aan. Er valt heel wat te beleven: niet alleen de boeiende en grillige vioolpartij, maar ook hetgeen het orkest doet, een orkest dat – zoals te verwachten bij Adams – is voorzien van een uitgebreid slagwerk.

Bij het componeren stond voor Adams het klassieke concert, met zijn driedelige vorm en cadens aan het eind van het eerste deel, model. In het eerste deel zingt de viool met begeleiding van een oprijzend ostinato-motief in het orkest. Het is een ‘singing line’ die Adams, naar eigen zeggen - in tegenstelling tot zijn op harmonie en kracht gebaseerde vorige composities - wilde realiseren: een ‘unendliche Melodie’. De viool speelt dan ook vrijwel onafgebroken in dit stuk. Het tweede deel in de vorm van een Ciaccona is getiteld: ‘Body Through Which the Dream Flows’. Mediterend drijft de vioolcantilene op de diepe bastonen, waarboven vervolgens ook andere orkeststemmen zich laten horen. ‘Toccare’, het derde deel i,s een snelle toccata met syncopen en swingende gedeelten en een Stravinskiaanse ritmiek. Een tamelijk woest stuk met een abrupt slot.

De Ciaccona van Corigliano is bepaald niet minder interessant. Het gaat hier om variaties op het thema van de muziek die Corigliano schreef voor de film ‘The Red Violin’. Deze variaties zijn inderdaad zeer gevarieerd; subtiliteiten en aggressieve climaxen wisselen elkaar af.

Verder vinden we op het menu van deze cd een entrée in de vorm van Waxmans fantasie over Tristan und Isolde: tot filmmuziek getransformeerde melodieën uit Wagners meesterwerk met obligate partijen voor piano en soloviool. Een – niet puristische – Wagnerliefhebber zal er zich best mee kunnen vermaken.
En dan nog het toetje: Waxmans bewerking van (een deel van) Enescu’s Eerste Roemeense rapsodie, gebaseerd op volksmuziek. Een vrolijk stuk uit 1901.

De jonge Britse violiste Chloë Hanslip speelt de veeleisende soli in deze stukken met een schijnbaar gemak en grote flair. Met haar technische beheersing en grote zeggingskracht manifesteert zij zich als een van de beste hedendaagse vioolsolisten.

Het Royal Philharmonic Orchestra onder leiding van de kenner bij uitstek van de Amerikaanse klassieken, Leonard Slatkin, geeft idiomatische, spannende en soms swingende uitvoeringen. De fraaie opname is ruimtelijk, met een goede balans tussen solist en orkest.