Sergey Khatchatryan heeft muziek uit zijn geboorteland meegenomen. Deels om de aandacht te vestigen op de herdenking van de gruwelijkheden die daar honderd jaar geleden plaatsvonden, maar ook om te laten horen dat Armeense muziek meer is dan de Sabeldans van Aram Khatsjatoerjan. Bovendien ligt er net een nieuwe cd in de winkel die hij samen met zijn zus Lusine heeft opgenomen. Twee van de gespeelde werken staan daarop in hun oorspronkelijke vorm voor viool en piano. Het Vioolconcert dat hij meebrengt is van Alexander Aroetjoenjan (1920-2012, google op Arutiunian), een componist die vooral bij de beoefenaars van harmonie en fanfare bekend is als door een magnifiek trompetconcert. Onbegrijpelijk dat het trompetconcert van Haydn nog steeds de voorkeur geniet boven dat van deze onterecht ondergesneeuwde toonmeester. Dat zijn Trompetconcert geen gelukstreffer was bewijst Khatchatryan met een briljante uitvoering van het Vioolconcert. Een juweel van een stuk waarin Armeendse folklore en compositorisch vakmanschap hand in hand gaan.

Sinfonietta heeft een reputatie op te houden door het spelen van strijkkwartetten in groepsverband, om te bewijzen dat zoiets geen futiele tijdspassering is sinds de uitvinding van de geluidsdrager. Het begon met de Kamersymfonie (Strijkkwartet 8) van Sjostakovitsj, en is in de loop van enige decennia uitgegroeid tot een respectabele lijst, van Beethoven tot Verdi. Voor de meest recente titels is Marijn van Prooijen verantwoordelijk, contrabassist en veel meer dan 'arrangeur'. Hier heeft hij zich ontfermd over het lelijke eendje van Anton Arenski (1861-1906), een strijkkwartet met de onwaarschijnlijke bezetting van viool, altviool en twee celli. Zoiets vraagt om maatregelen, en dus maakte Arenski zelf een bewerking voor strijkorkest van het tweede deel, een thema en variaties op een thema van Tsjaikovski, dat hij liet publiceren als opus 35a. Marijn van Prooijen heeft daaraan nu de beide hoekdelen toegevoegd, en daarmee een werk geschapen dat werkelijk iets toevoegt. In de openingsmaten, een vierstemmig koraal, vervangt hij viool en altviool door twee cello's, waardoor een adenbenemend mooie sonoriteit onstaat die de toon zet voor het vervolg en heel mooi weer terug komt aan het begin van het derde deel. Voeg daaraan toe de extatische muziek die operaliefhebbers kennen uit de Kroningsscene uit Boris Godoenov van Moesorgski, en het is duidelijk dat de uitdrukking 'bigger is better' hier helemaal op zijn plaats is. Gelukkig wordt deze muziek wel gespeeld in Leiden, Tilburg en Enschede, dus ga luisteren. Doen!